De Specialized S-Works Sl 2

Een paar weken geleden heb ik een nieuw fietskader gekocht, althans een bijna nieuw.
Het is een Specialized S-Works Sl 2 maat M geworden in de SAXO-BANK kleuren.
Ik heb hem via marktplaats gevonden, en het kader is nog maar een goede 6 maanden oud.
De jongen waar ik hem van gekocht hebt, heeft al weer een SL 3 besteld, maar een maatje S.
Ik had de indruk dat hij het frame ook wat aan de grote kant had gekocht.
De man is maar 1.70 m dus een S zal hem zeker beter passen.
Begrijp echter niet dat zijn fietsenmaker hem dit frame verkocht heeft maar niet getreurd, ik ben er goed mee.
Het garantiebewijs en aankoopbon zaten er bij, voor het frame en zadelpen heb ik €1400,- moeten neer tellen.
Nieuw koste het frame €2800,-
Natuurlijk heb ik al mijn materiaal overgezet, met de Record groep is het denk ik de perfecte combinatie.
Ik denk wel dat de fiets iets zwaarder is als met het Scott frame maar het zal niet echt veel schelen.










Inmiddels heb ik me weer ingeschreven voor de ultieme uitdaging “Le Marmotte 2010”.
Vandaag heb ik tevens ons verblijf geboekt op de camping A La Rencontre du Soleil.
Hier hebben we dit jaar ook gestaan, en we waren dik tevreden.
Mooier kan je niet zitten, deze camping staat werkelijk aan de voet van de Alpe d'Huez.
Van hier uit zit je ook centraal voor verschillende ander beklimmingen.

Gisterenavond kwam ik Angelo Roelandt zijn vader nog tegen hij fietste ook van zijn werk en klaagde over het lampje op zijn fiets dat het niet meer deed.
Toch belangrijk dat je verlichting in orde is zeker met deze donkere dagen, wellicht heeft hij het vandaag weer gefikst.

Kalender 2010

Hallo Allemaal,

Even weg geweest van het blog maar hier ben ik weer!

Na de deceptie van de Marmotte, heb ik weer voldoende moraal om voor het winter seizoen en het nieuwe wieler seizoen er lekker tegen aan te gaan.
Natuurlijk ben ik na de Marmotte wel blijven fietsen, training met de Nieuwelingen en woonwerk.
Hier onder zie je de Cyclos die ik in het nieuwe Seizoen ga rijden.

20 maart
Omloop Passage Fitness (Gent)

3 april
Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen en mtb'ers (Brugge + Ninove)

17 april
Peter Van Petegem Classic (Oudenaarde)

8 mei
Grinta! Challenge (Tournai)

23 mei
Tilff-Bastogne-Tilff (Liège, Tilff)

3 Juli
Le Marmotte

4 september
Würth Classic (Turnhout)

Wellicht geven de bovenstaande Cyclos voldoende stof om te schrijven, maar natuurlijk blijf ik berichten over het winter seizoen.

Groet,

Erik

Le Marmotte 2009, 174.5 Km 10 uur 11 min. (Zilver).

Wat als een mooi streven begon, eindigde in een klein persoonlijk drama.
Een periode van zeven maanden voorbereiding voor de Marmotte ging in rook op.
Ik zal maar zeggen “een illusie armer maar een ervaring rijker.”
Om 05:00 hr. Ging de wekker, ik had lekker geslapen en stond fris en fit op.
Mijn vrouw en mijn zwager (de Speerwerper) stonden ook op en even later zaten we met zijn drietjes aan het ontbijt.
Er waren pannenkoeken gebakken, waarvan er 2 met jam en banaan belegd waren, ze smaakten mij goed, deze ochtend geen koffie, maar een bidon met kolhydraten.
Het beloofde prachtig weer te worden, dus alleen mijn mouwstukken aangedaan en geen windjackje.
Met Angelo en zijn schoonvader (Johan) had ik afgesproken om 06:10 hr. Te vertrekken van de camping om de gebroeders Oberie op te halen.
Mooi op tijd waren we bij de start en rond 07:00 hr. Zou het startsein gegeven worden echter werd het wat later, ik heb begrepen dat er nog iemand afgevoerd zou zijn naar het ziekenhuis.
We wensten elkaar veel succes en om 07: 15 werd de karavaan in gang gezet en de vaart zat er gelijk goed in.
Richting de stuwdam ging de kilometriek richting de 50 km/uur. Ik hield goed links om zo behoorlijk wat renners in te halen, Angelo en Angelo zag ik af e toe in de verte rijden zij reden wat harder.
Aangekomen bij de stuwdam ging het even omhoog en zo verder naar de aanloop van de Col de Glandon.
De benen voelden prima aan en mijn moraal was opperbest, als snel merkte ik dat mijn hartslag vrij laag bleef en mijn ademhaling perfect in balans was, geen probleem dus.
Deze lage hartslag zou later een bron van frustratie worden, dit kan je zien in de Polar grafiek.
Ik werd regelmatig ingehaald door renners, maar liet me niet verleiden om mee te gaan, dit zou alleen maar resulteren in een overzetting.
Het verzet wat ik trapte was 39/27 dus ik had nog een 28 achter de hand.
Moet wel zeggen dat het verleidelijk is om de 28 te schakelen maar ik wou dit nog niet doen zo vroeg in de strijd.
Mijn rug begon wel wat op te spelen en besloot een Nurofen te nemen, echter de pijn bleef aanhouden maar werd niet erger.
De top bereikte ik op 02:01:30Op de col de Glandon stonden mijn vrouw en de speerwerper (Marc), Angelo zijn gezinnetje en schoonmoeder stonden er ook.
Ik werd opgevangen door Marc, hij voorzag me van twee nieuwe bidonnes en wat eten, mijn bril liet ik bij hem achter, de bril zat al vol met opgedroogd zweet en belemmerde mijn zicht.
De afdaling verliep vlekkeloos, en nam de tijd om een banaan te eten en wat te drinken.
Op het vlakke richting de Telegraph werd er flink door gereden en was het een beetje vechten voor je te handhaven in de kop van de groep, zelf nog wat kopwerk gedaan en werd netjes afgelost door wat medestrijders.
Tijdens het begin van de Telegraph wil ik graag wat ritme in het klimmen brengen, maar kreeg mijn hartslag niet omhoog, hierdoor begint voor mij het stampwerk, ik ga nu toch 39/28 rijden.
De 28 heb ik na het beklimmen van de Alpe D’Huez op woensdag bij de plaatselijke fietsenmaker laten steken, een 29 was niet meer beschikbaar helaas.
Ik zie mannen, vrouwen, kinderen en bejaarden mij met gemak voorbij pedaleren, in mijn gedachten vervloek ik ze stuk voor stuk, maar eigenlijk dien ik mij zelf te vervloeken, waarom heb je net als hun geen compact crankstel geplaatst (34/50), “nee dat is voor Jannette,” ik ben natuurlijk een echte coureur en vergelijk me met een beroepsrenner.
Wat ben ik verschrikkelijke naïef denk ik bij me zelf, dit is het moment dat ik begin te realiseren dat het een slijtageslag gaat worden.
Na 4 u en 25 min. bereik ik de top van de Telegraph nu een kleine afdaling en vervolgens staat de Galibier op het menu.
Niet wetend wat dit mij zal brengen, begin ik er maar aan de hartslag blijft maar zakken en ik kom amper boven de 150 slagen uit.
Met een blik op oneindig ga ik verder met afzien de rugpijn is nu verergerd en ik begin kramp te voelen aan de binnen kant van mijn dijen.
Ik kijk naar boven en zie de renners ver boven mij op de slinger weg rijden daar moet ik nog naar toe, het is verschrikkelijk warm en ik drink veel.
De kramp wordt erger en 4 km voor de top moet ik van mijn fiets, ik schreeuw het uit van de pijn, tevens schiet door mijn gedachte ik ga dit niet halen.
Na even te recupereren trekt de kramp wat weg en ik vervolg mijn weg, vreemd genoeg blijkt de kramp weg maar aan de top schiet het er weer flink in.
Ik zie Angelo zijn vader en moeder staan en ze vangen mij op, ik ga op de grond liggen en verrek van de pijn, ik probeer recht te staan maar zak gelijk weer op de grond de kramp is verschrikkelijk.
Ik denk aan opgeven, maar door de bemoedigende woorden van Angelo zijn Pa en Ma overweeg ik mijn tocht voort te zetten.
Ik wordt even in een stoeltje gezet en de benen ontspannen zich enigszins, ik drink een bidon leeg en krijg 2 nieuwe bidonnes en wat repen.
Ik neem een beslissing, ik ga door!
Ik wordt weer op mijn velo geplaatst en begin aan de afdaling, het is een lange afdaling die draagt tot eigenlijk aan de voet van Alpe D’ Huez.
Op het eind van de afdaling komen we aan de splitsing van Les duex Alpes, hier rij ik in een groep van een veertigtal renners, allemaal netjes achter elkaar.
Ik wordt voorbij gestoken door een renner op leeftijd, die zich parmantig op kop van de groep zet en het tempo flink opschroeft, op dat moment rij ik in achtste positie.
Een paar seconde later komt de iet wat oudere renner op kop naast de weg in de goot en ketst tegen de bergwand aan en wordt over de weg gekatapulteerd en beland in de berm.
Er wordt even gekeken, maar iedereen rijd door, ik twijfel nog zal ik mij nog ontfermen over de onfortuinlijke man? maar rij ook in een soort roes door.
Aan de voet van de Alp voel ik me wat beter, ik realiseer me wel dat de streeftijd van 7 a 8 uur al lang niet meer haalbaar is, er zijn inmiddels 8 u en 4 min. verstreken.
Ik begin aan de laatste 16 kilometer, het worden de zwaarste kilometers uit mijn fiets carrière.
Het wordt kruipen, slepen afzien bij de beesten, wederom trek ik in kramp tot achter mijn oren, ik moet van de fiets.
Bij water dat van de bergwand stroomt steek ik mijn kop onder het frisse water, dit verkoelt enigszins, het is 33 graden en het water op mijn gezicht en de doordrenkte fietskleding verdampt binnen een paar minuten.
Mijn hartslag krijg ik niet hoger meer dan 140, mijn lichaam protesteert heftig en staat op het punt van breken, maar mijn verstand wil niet opgeven.
Ik denk aan allerlei dingen, die ik niet op mijn blok kan schrijven, het lijkt of ik koorts heb en ijl verder in gedachten.
Bocht 2 hier moet de fotograaf toch staan? Shit het is bocht 4 ik kan wel janken.
Bocht 1 nog even van de fiets de kramp is ondragelijk, nu gaat mijn GSM ‘met Erik’ ‘met Marc waar zitte gij?’ ‘net voor bocht 1’.
Bemoedigende woorden van Marc doen mij weer even bij mijn positieve komen, ook de gedachte dat mijn vrouw op mij staat te wachten sterken mij. Ik druk de GSM uit.
Ik zie overal mensen wild brakend en geheel uitgewoond aan de kant van de weg liggen, voor hun is het wellicht nog erger dan voor mij en met die gedachte pak ik het Carbonnen ros uit de berm en stap weer op.
Er staan veel mensen langs de kant om iedereen aan te moedigen en ik kan zeggen dat het me helpt de laatste kilometers te overbruggen.
Eindelijk ben ik boven en zie het tunneltje waar ik nog redelijk door ga, nu nog even en je bent er Erik.
Ik hoor muziek en zie de tijdregistratie matten op de weg liggen waar ik overheen sukkel, druk de polar af 10 u en 11 min.

Mijn vrouw vlieg ik in de armen en laat even mijn hoofd op haar schouder rusten, Marc slaat een arm om mijn schouders en feliciteert me.
Zelf ben ik blij dat het achter de rug is maar ook teleurgesteld met het resultaat, de foto zegt genoeg denk ik.
We gaan snel naar de tent waar je hersteldrank kan krijgen en ik kiep me er gelijk mee vol.
Droge kleren aan en Marc en ik gaan de tijdtransponder inleveren, tevens gaat Marc nog even in de rij staan voor het zilveren Diploma.
Ik moet zeggen dat we verder een heerlijke week hebben gehad en dat ik niet mag vergeten dat het ook vakantie was.
Volgend jaar ga ik weer een poging wagen en hoop dan dat het beter zal gaan.
Op deze Yout Tube link staat een mooie impressie van de Le Marmotte 2009
http://www.youtube.com/watch?v=dRCmO8lsUp4

Tilff Bastogne Tilff startnummer 10855

De volgende tocht " Tilff Bastogne Tilff" deze heb ik gisteren 31 mei gereden.
Op zaterdag ben ik met mijn madame vertrokken naar Chaudfontaine, alwaar ik een overnachting had geboekt in het Château “des Thermes”. http://www.chateaudesthermes.be/NL/onthaal.html
Een aanrader als je van rust en comfort houd.
Om 15:00 hr. stonden we op de parkeer plaats van het Château, mijn madam sprak verontwaardigd
‘wat is dit?’ ik had haar namelijk wijsgemaakt dat we zouden overnachten in een formule 1 hotel. Ze was uitzinnig, dit had ze niet verwacht.
Na het inchecken en het verkennen van de kamer, moest ik nog even naar de auto, zo had ik Mariette even wijsgemaakt.
Ik ben gelijk naar de balie gegaan om een extra nacht te boeken, het zou maandag perslot van rekening 2de Pinksteren zijn en we waren allebei vrij, ik had dit ook laten weten aan onze kinderen dat dit mogelijk zou zijn en dat ze niets tegen hun moeder mochten zeggen.
Bij de Balie liet ik weten dat ik mijn vrouw met een extra overnachting wilde verassen, ‘pas de problème’ liet de vriendelijke madame achter de balie mij weten.
Echter de kamer waar we nu op gereserveerd hadden was niet 2 nachten beschikbaar, dus moesten we verkassen, ‘pour moi pas de problème’ liet ik haar vriendelijk weten.
Vervolgens ging ik met de receptioniste naar de kamer waar mijn vrouw al druk doende was met het uitpakken van de tassen, ze keek op en was verast, ik vroeg haar ‘wat zou je er van vinden dat we een extra nachtje zouden blijven?’ ‘ja maar kan dat? En wat met de kinderen?’ ’geen probleem is allemaal geregeld’. Liet ik haar weten.
Na het verkassen zijn wel lekker aan het zwembad gaan liggen, het zwembad had een temperatuur van 30 graden, kortom fantastisch, de bikini’s van mijn vrouw had ik ook stiekem mee genomen dus ook dit was geen probleem.
Op het terras bij de pool, hebben we nog wat lekkers gedronken, Mariette lekkere witte wijn en ik een grote bruine Leffe .
Rond een uur of zes zijn we naar de kamer gegaan om ons gereed te maken voor het avond eten, wat we ons goed lieten smaken, een extra fles CHÂTEAU CHANTE ALOUETTE 2001 Soldaat gemaakt.
Na het eten hebben we nog een lekkere wandeling gemaakt, in het park en vervolgens naar onze kamer gegaan.
De nachtrust was echter verschrikkelijk, ik kon de slaap niet vatten en de wekker ging om 5:30 uur af.
Na het ontbijt, wat extra voor mij verzorgd was, maakte ik me klaar voor vertrek , de fiets lag al in de auto en het was maar 12 km rijden naar de start.
Na hier en daar de weg gevraag te hebben, kwam ik op de plaats van inschrijving, ik ging om mijn start bewijs en vervolgens ben ik van start gegaan.
Om 06:057 uur ging het van kiet, de benen voelden goed tot zeer goed aan, echter het was wel fris.
Tijdens de tocht die door het prachtige landschap verliep, kwam de eerste bevoorrading en heb ik mijn bidons gevuld, eten had ik voldoende mee.
Tevens kreeg ik nog even mot met een Duitser, terwijl ik mijn fiets even tegen een dranghek zette liep deze übermensch tegen mijn fiets, waarvan hij dacht dat hij in de weg stond, deze Mensch begon gelijk van zijn edelendelen te maken en gaf mij een trap tegen mijn schenen tevens kreeg ik een waterval van verwensingen naar mijn hoofd geslingerd, natuurlijk was ik hier niet van gediend, mede door het feit dat ik ook Joods bloed door mijn aderen heb lopen en dit bloed begon als een gek in mij te koken, na deze meneer even een duwtje gegeven te hebben wist ik mij toch goed te beheersen en dacht, ‘ik mag lijden dat je 4 lekke banden krijgt vandaag.’
Voorts zette ik mijn tocht verder, maar het begon na kilometer 100 wel zwaar te worden, het gaat daar gestaag omhoog en ik had een beetje het gevoel dat er weinig afdaling volgde.
De wind blies strak uit het zuiden, in mijn nadeel, maar met de gedachte dat het keerpunt in Bastogne lag dacht ik, ‘op de terugweg heb ik hem lekker mee.’
Ik begon het alsmaar zwaarder en zwaarder te krijgen en in sommige groepjes moest ik zelf lossen, kortom ik zakte door het ijs en aangekomen in Bastogen was de wind gedraaid naar het noorden, mooi kl... zeker als je niet lekker zit.
‘Waar ligt dit nu aan’ dacht ik bij mezelf (ik heb goed getraind, goed gegeten alleen weinig slaap? Of gewoon een slechte dag?) nee Tilff Bastogne Tilff het is gewoon een hele zware Cyclo.
Kort gezegd het werd een lijdensweg, blijven eten en drinken eigen tempo rijden dat was nog het enige wat door mijn hoofd speelde.
Op de laatste bevoorrading kwam ik Wout Neyt tegen, hij was samen met nog wat mensen uit mijn woonplaats ook gestart aan de cyclo, ik moet zeggen dat ze er nog goed uitzagen, wat ze van mij wellicht niet konden zeggen.
Nu weet ik niet welke afstand ze gereden hebben, daar ik snel even gedag gezegd heb en mijn weg weer vervolgde.
Nu nog 20 km en natuurlijk de gevreesde La Redoute, bij het begin van de klim kreeg ik tot overmaat van ramp nog kramp, aan de binnenkant van mijn rechter boven been.
Rustig ben ik naar boven gereden en zonder voet aan de grond te hoeven zetten kwam ik boven.
De kramp verdween geleidelijk en kon de laatste kilometers zelf nog redelijk doorrijden.
Bij de aankomst stond de teller op 231,6 km en had ik 9 uur en 6 min. op de fiets gezeten, echter moest ik nog een flinke klim maken naar de inschrijving, hier ging echt het licht uit.
Met een slakke gang ging ik naar boven, snel mijn kaderplaat ingeleverd en hup naar de auto.
Fiets ingeladen en naar het hotel, daar lag mijn madame lekker aan het zwembad en was inmiddels lekker bij gekleurd en deed me gelijk denken aan het liedje (vandaag is rood, de kleur van jou huid) in plaats van jou lippen (Marco Borsato).
Terug kijkend op het gehele weekeind hebben mijn vrouw en ik heerlijk genoten.
We gaan zeker nog eens terug.

Grinta la Tournay startnummer 3327

Een tijdje geen inspiratie gehad om een stukje te schrijven, dit heeft denk ik te maken met het reguliere patroon van woonwerk en het vaste trainingpatroon.
Op 2 mei heb ik de Grinta la Tournay gereden een tocht over “zo gezegd 150 km” echter bij aankomst had ik 146,9 km op de teller, de tijd was 5 uur en 21 min.
Gemiddelde snelheid dus 28 km/u.
Ik moet zeggen dat de tocht vrij goed te doen was, echter ik had de week er voor hard getraind en de dag voor de Grinta maar 1 dag gerust.
Dit heeft mij een beetje de das om gedaan, ik begon al met zware benen en dat is eigenlijk niet meer over gegaan.
In vergelijk met de Ronde van Vlaanderen voelde ik mij slecht, het ging voor geen meter.
Tijdens de rit heb ik veel alleen gereden, dit doordat ik groepjes terecht kwam die te zacht reden voor mijn gevoel, dus je weet wel telkens alleen naar een volgend groepje rijden.
Nou dat heeft mij natuurlijk ook een beetje de nek om gedaan.
De tocht was goed georganiseerd, goede verzorging en duidelijke bewegwijzering.

13de duurtraining 3 uur 14 min 106 km

Gisteren een rondje kust.
Het was prachtig weer en er was weinig wind, dus een mooie gelegenheid om eens te kijken hoe ver het staat met mijn kracht en duurvermogen.
Vertok ik uit Sas om kwart voor één richting Terneuzen na een kleine opwarming ben ik het tempo gaan opvoeren en heb geprobeerd dit vast te houden ook tegen de wind, wat natuurlijk meer inspanning koste.
De benen voelden goed aan en heb dus ook wat zwaarder gereden 53 / 17 en soms 16.
De snelheid heb ik tussen de 34 a 35 km/u kunnen houden wat resulteerde na 106 km in een gemiddelde van 33.1 km/u. de hartslag hoog in D2 maar wel constant.
Mijn Polar borstband met sensor is ook binnen gekomen en alles werkt weer naar behoren.
Even een test gedaan met de oude sensor op de nieuwe borstband en ook dit werkt dus weer perfect.
Met andere woorden ik had beter een losse borstband van 15 euro besteld, dan het complete set van 48,- euries
Ik heb de tip aan Angelo door gegeven omdat zijn Polar borstband de zelfde kuren heeft als die van mij en hij gaat ook eerst maar eens een nieuwe borstband kopen, een sensor kan altijd nog.
Vanmiddag gaan Angelo, een collega van hem en ik een rondje fietsen, we weten nog niet wat we gaan doen specifiek trainen of gewoon souplesse, we zien wel het is prachtig weer dus dit komt helemaal goed.
Morgen hou ik rust, omdat zaterdag de Cyclo Tournai op het programma staat 150 km door het Graafschap Henegouwen.

Ik krijg 16 hellingen voorgeschoteld en heb eigenlijk geen idee hoe zwaar ze zijn ik heb namelijk de route nog niet verkend.
Maar met de huidige conditie zal het wellicht geen probleem zijn.

2de tijdrit naar het werk 38.7 km/u

Gisteren weer een testje over 14.4 km. Naar het werk toe.
Wind kwam uit het ZO 4 en dus in mijn voordeel.
Ik heb er 22 min 22 sec over gedaan, gemiddeld 38.7 km/u weer iets beter dan de eerste test over de zelfde afstand.
Ik moet zeggen dat ik het leuk vindt, als de weersomstandigheden het zelfde zijn, (met namen de wind) om tijd te verbeteren, maar je moet wel rekening houden met het verkeer.
Vandaag met de auto naar het werk, dus rustdag.
Maandag en dinsdag, met de fiets naar het werk.
Als het weer redelijk is ga ik komende week weer eens naar de Ardennen.