Operatie aan de rechterhand

Namens Erik doe ik berichten over het herstel van de operatie aan zijn hand.
Maandag 20 oktober is hij geopereerd en de operatie heeft langer geduurd dan verwacht, de vergroeiingen zat tot aan de middenhandsbeentjes.

Volgens de chirurg heeft de diepte van de vergroeing te maken met het langdurig steunen op de remshifters, en adviseert hem racehandschoentjes te dragen tijdens het fietsen.

Ik zelf adviseer hem te stoppen met fietsen (Erik kijkt nu heel boos naar mij).

Erik heeft de ziekte van Dupuytren dit is iets erfelijks bij de Familie Cardon.

Aan de mannelijke tak komt dit bij hun familie veel voor, geen zorgen hij kan hier 200 jaar oud mee worden en nog zeker 100 jaar fietsen, pffffffffffffffffff.

Het wordt ook wel de Viking ziekte genoemd, omdat de geografische verspreiding van de ziekte over Europa en Groot-Brittannië overeenkomt met de Viking trektochten. op dit moment wordt een groot genetisch onderzoek uitgevoerd naar de ziekte van Dupuytren in het Universitair Medisch Centrum te Groningen.

Na de operatie had hij veel pijn, er zitten in totaal een dertigtal hechtingen in de handpalm waarvan er een vijftiental onderhuids.
4 november moet hij terug naar het ziekenhuis, voor controle en het verwijderen van de hechtingen, hierna volgt fyshiotherapie voor de vingers weer mobiel te maken.
De drain in zijn hand is inmiddels verwijderd, nu hopen op snel herstel.

Ik hoop dat hij het volgende bericht weer zelf kan typen.

Groet, Mariette Cardon

Koppeltijdrit 34 km tijd 55:43 min

http://foto.zita.be/9865224238 foto's

http://foto.zita.be/9867224811 foto's

Gisteren was het dan zover, het afsluiten van het wielerseizoen op de weg.
Traditie getrouw doen we dat met een koppeltijdrit op het schelpenhoekje in Terneuzen.
Het is een rit over 34 km en leid je langs de zeedijk naar Perkpolder waar het keerpunt is op 17 km.
Na de nacht dienst, kwam ik om 07:00 hr. thuis en ben ik nog even in mijn bed gaan liggen, maar van slapen kwam niets.
Dus om 09:15 hr. stond ik al weer beneden en had dus tijd genoeg om mijn spullen klaar te maken, de fiets lag al van eergisteren in de auto.
Na wat gegeten en gedronken te hebben, was er nog tijd genoeg om de krant te lezen.
Op de voor pagina het verschrikkelijke ongeval met twee bromfietsers, daarbij zijn twee jongens van zeventien jaar vrijdag 10 oktober om het leven gekomen.
Het ongeval is op een fietspad gebeurd waar ik regelmatig langs kom met een training, wellicht komt er een monumentje ter nagedachtenis.
Als je door Zeeuws-Vlaanderen rijd zie je meer van deze monumenten en bij het zien ervan sta je daar toch in gedachten even bij stil.
Het zijn vaak jonge mensen, ik ben ook altijd weer blij dat onze kinderen weer veilig thuis komen, het moet verschrikkelijk zijn om je kind zo te verliezen.
In het sport gedeelte van de krant viel mijn oog op het stukje dat melde dat Lance Armstrong uitgenodigd is in de ronde van Italië.
Het is zijn eerste ronde van Italië en ziet het als een mooie voorbereiding voor de Tour “Nou ik ben benieuwd.”
Ben ik niets vergeten? Nog even alles nagekeken in de sporttas ‘nee’ ik was er klaar voor.
Na dat ik alles in de auto had geladen, ben ik vertrokken naar Terneuzen.
De inschrijving was al geregeld door Jan de Jonge en dus kon ik gelijk naar de start rijden.
Bij Othene wemelde het al van de renners, het was een drukte van belang, na even zoeken vond ik een plaats om te parkeren.
Patrick van Passel was al zijn eigen aan het warm rijden en kwam even goede dag zeggen, ‘hoe is het met de beentjes’ vroeg ik hem ‘ik heb maar tweekeer getraind deze week’ liet hij me weten, ‘nou dat beloofd wat’ zij ik hem al lachend.
Patrick van Passel is oud beroeps renner, uit de lichting van Hannegraaf en van Poppel.
Hij was net als ik gekoppeld aan een renner met een verstandelijke beperking “ID renner”.
Patrick met Luciën van Hooteghem en ik met Davy Mertens, maar als je nu denkt dat die gasten niet kunnen fietsen dan heb je het dus wel even mis hoor!
Ik ging even opzoek naar Jan de Jonge voor mijn rugnummer, hij had deze al opgehaald bij de inschrijving.
Samen met Davy hadden wij het nummer 25 na het opspelden van het rugnummer, heb ik mijn fiets in elkaar gezet, inmiddels was Davy en zijn vader ook gearriveerd en kreeg hij ook zijn nummer uitgereikt.
Davy had zijn tijdritpak aan, dus het beloofde wat te worden, zijn fiets uitgedost met een heus tijdritstuur loog er evenmin ook niet om.
De koppels vertrokken om de minuut en onze starttijd was om 10: 57 hr.
Aan de start stonden de koppels, in volgorde opgesteld en iedere minuut gingen we een plaatsje

naar voren, Davy zijn gezicht stond gespannen en vol concentratie.
Eindelijk stonden we dan voor de streep, er werd afgeteld 5,4,3,2,1 start en weg waren we.
Davy trok de snelheid gelijk op tot dik boven de 40 km/hr. de wind kwam uit ZW dit betekende dat we het eerste gedeelte redelijk de wind in het voordeel hadden.
Na 1 km zakte het tempo in, Davy was wat te bruusk begonnen, ik nam de kop over en ging aan +/-40 km/hr. rijden mijn hartslag lag net onder in D3 dus had ik nog wat over.
Ik probeerde zo strak mogelijk te rijden, echter Davy reed al wat in het rood dus, temporiseren.
Tijden het eerste gedeelte van 17 km. Haalden we al wat koppels in maar niet echt bijzonder veel, iedereen zat wellicht met goede benen.
Bij het keerpunt in Perkpolder , kwamen we nog even in de wat los grind dus zakte de snelheid flink in, dit was ook het punt waar we Luciën en Patrick paseerden.
Luciën zijn gezicht stond op onweer, ‘het gaat niet, ik zie verschrikkelijk af’ riep hij me toe.
‘Doorgaan alles geven ’ riep ik.
Nu het tweede gedeelte, als of de duivel er mee speelde begon het wat harder te waaien en dit was natuurlijk niet in ons voordeel.
Davy kreeg het op sommige stukken echt zwaar en moest soms even lossen, zijn concentratie was veel minder en ik diende hem te corrigeren, waar te rijden, hij reed iedere keer aan de verkeerde kan van mijn achter wiel, dus met zijn neus in de wind.
Op ons gemiddelde hebben we in het tweede gedeelte in moeten leveren, maar we werden maar eenmaal in gehaald door een ID koppel, dit was door Tonny Hoogstrate als ID renner met zijn koppelgenoot Joop Verstraten uit Axel
Een tweede plaats moest er zeker inzitten, t.a.v. vorig jaar was dit dan al weer een plaatsje dichter bij het goud, vorig jaar eindigde Davy en ik op een 3de plaats.
Nog even op de tanden bijten en de finish kwam in zicht, het tempo liet ik nog even zakken zodat Davy zich nog even kon opladen voor de eindsprint.
Hij trok het tempo nog eens flink op en we denderden onder luid applaus van de toeschouwers over de meet.

De officiële tijdwaarneming gaf 55 minuten en 43 seconden aan, dit betekende dat de gemiddelde snelheid 37.15 Km/hr. was, de polar gaf een gemiddelde van 36.3 Km/hr. aan, dit had te maken met het niet tijdig afdrukken van de polar toen we over de meet kwamen.
Na elkaar even te feliciteren zag ik een andere ID renner aankomen, het was Karel Laga, hij is Belgisch kampioen bij de ID renners, mij eerste koppeltijdrit heb ik met hem gereden en dateerd uit 2006.
Karel zag er niet best uit hij was zwaar ten val gekomen, doordat hij het achterwiel van zijn koppelgenoot had getoucheerd, toch knap dat hij de wedstrijd uit heeft gereden, zijn tijd was 61.37 min. Rekening houdend dat hij een paar minuten verspeeld heeft, had hij zeker een kans gemaakt op een podium plek, de eerste verzorging heb ik voor mijn rekening genomen, hierna nam de E.H.B.O. het over.
Na mezelf wat op gefrist te hebben zijn we naar sportschool Delta gegaan waar de prijsuitreiking was.
Hier kwam ik Gert-Jan de Bont tegen Gert-Jan is ook een ID renner, hij feliciteerde ons.
Gert-Jan mag ook graag een praatje maken, hij liet mij weten dat hij een hondje heeft, maar dat hij er al veel mee afgezien had, ik vroeg hem natuurlijk wat er allemaal gebeurt was.
Nou zij hij ’op een gegeven moment was de hond buiten bewustzijn geraakt, ik ben er direct mee naar de dierenarts gegaan om er naar te laten kijken, hij ademde nog wel en zijn hartje klopte vredig.’
‘Wat was er dan’ vroeg ik. ‘Nou de dokter wist het ook niet 1,2,3, het leek wel of hij in een coma lag.’
Hij ging verder met zijn verhaal ‘de dokter heeft hem een paar spuitjes gegeven en wonderbaarlijk kwam de jonge Mechelse herder weer bij zijn positieve.’
‘Maar nu komt het’ zij Gert-Jan met grote ogen, ‘de volgende dag werd ik onwel omdat ik mijn medicijnen niet had genomen, dit kwam door dat ik ze niet had kunne vinden.’
‘Wat een ellende’ liet ik hem weten, maar ik was wel benieuwd hoe dat gekomen was, het bleek dus dat de hond alle medicatie van Gert-Jan op had gevreten en dus in een coma was geraakt.
Maar het verhaal was nog niet klaar, twee weken was het weer van het zelfde, de hond had zich weer vergrepen aan de medicatie en zodoende zat Gert-Jan weer bij de dieren arts.
Ik vroeg aan Gert-Jan ‘het was toch geen doping?’, maar hij verzekerde me dat zijn doping veilig in een kastje opgeborgen is.
Na de prijsuitreiking waar Davy en ik inderdaad op het tweede schavot mochten klimmen, en Tonny Hoogstrate op het eerste en respectievelijk Edwin Maas op de derde, zijn we naar het Eetcafé “het keldertje ” gegaan waar ons een lunch werd aangeboden.
We lieten ons het eten goed smaken, het was weer een gedenkwaardige dag.
Lucien en Patrick werden 4de met een mooie tijd 60.48 min
Davy en ik hebben ons voorgenomen volgend jaar een gooi te doen naar het goud, maar zoals de slogan zegt “het meedoen is belangrijker dan winnen!”

Dikke banden race IJzendijke (training d1)

Gisteren was het in IJzendijke koers voor de ID renners en dikkebanden race voor de kleintjes.
ID staat voor “Intellectual Disabled” , of te wel mensen met een verstandelijke beperking.
In onze vereniging hebben wij een zeventiental mensen met een verstandelijke beperking.
Zij hebben een KNWU licentie en doen aan nationale en internationale wedstrijden mee, waarbij zij wedijveren met mensen met de zelfde beperkingen.
Zoals gezegd zijn zij gisteren gestart in IJzendijke, De start was om 14.00 uur aan de Koninginnenstraat te IJzendijke voor een koers van 40 minuten + 4 ronden. Het rugnummer konden de renners afhalen bij de organisatie in café Les Amies, in de Koninginnestraat.Het criterium van IJzendijke voor de mensen van ID-Cycling staat bekend om z’n kleinste rondje (600 m) en z’n grootste ambiance. Voor iedere deelnemer (na de koers) was er een zak frites, een ijsco, een leuke herinnering en een verrassingspakket. Het was koud maar wel droog en er stond veel wind.
Voor mij stond dus een ritje IJzendijke op het programma, om aldaar te genieten van de koers.
Ik ben vertrokken om 13:15 hr.
Langs het kanaal stond de wind schuin achter en ging het even hard, maar ik had me voorgenomen in d1 te rijden.
Verder richting het sluizencomplex via de rotondes naar Boerengat naar de katoennatie.
Zo via de zeedijk naar Hoofdplaat, onder weg zag ik een dode vos in de berm liggen.
Het doet mij pijn als ik een prachtig dier als een vos zo zie liggen.
Een paarjaar geleden op vakantie stonden we met onze tent in Frankrijk aan de oever van de Semoi, waar tegen schemer iedere avond een vos aan de overkant van de rivier voorbij liep.
Ik zag dat de vos niet gemakkelijk liep ”hij mankte”.
Op een avond had ik me voor genomen naar de overkant te gaan en de vos op te wachten.
Ik had wat voer, in de vorm van wat vlees meegenomen.
Natuurlijk weet ik dat je wilde dieren niet moet voeren, maar ik was nieuwsgierig als een vos wat er met het dier aan de hand was, misschien kon ik het helpen.
Vanuit mijn positie bij een rots, zag ik de vos aankomen lopen, duidelijk was dat hij iets aan zijn voorpoot mankeerde.
Ik hield me uiterst stil en de wind kwam vanuit de rug, dus hij moet mij van ver geroken hebben.
Echter het weerhield de vos niet om mij met enige voorzichtigheid te naderen, voorzichtig pakte ik wat vlees uit het zakje en gooide een stukje in de richting van de vos.
Het dier verorberde het gelijk.
Zo gooide ik wat meer vlees, maar telkens dichter bij mij, de vos was nu op een meter van mij genaderd.
Ik hield nu een stukje vlees in mijn hand, met de hoop dat hij uit mijn hand zou eten en ik beter kon zien wat het dier mankeerde.
Heel schuw en alert kwam de vos naar me toe en inderdaad hij at uit mijn hand, mijn vrouw nam aan de overzijde van de Semoi foto’s.
Het was voor mij een pracht van een ervaring, een ontmoeting die ik nooit meer zal vergeten.
De voorpoot van de vos had volgens mij in een val van een stroper gezeten, en het dier was sterk vermagerd, er was niets wat ik voor het dier kon doen.
Realistisch gezien had het dier weinig kans te overleven, daar hij niet in zijn eigen voedsel kon voorzien.
Het is onze enige ontmoeting geweest, de rest van de vakantie hebben we hem niet meer gezien.
Maar afgezien van deze anekdote, terug naar de rit van gisteren.
Bij het gehucht Driewege zag ik in de weide wat schapen lopen en het verbaasde me dat er een viertal lammetjes bij liepen “dacht dat lammetjes in januari geboren werden?”.
Aangekomen in IJzendijke was het aankomst van de ID renners, de uitslagen heb ik niet maar volgens mij was Jonathan Duinkerke van Theo Middelkamp eerste.
Inmiddels kwam ik natuurlijk veel ouders tegen van onze jeugdrennertjes, onze vereniging telt er nu een zestiental.
Ik ben even het café binnen gegaan om goedendag te zeggen tegen Patrick van Passel en zijn vrouw die belast waren met de inschrijving.
Patrick van Passel en Conno van de Sande zijn verantwoordelijk voor de jeugdafdeling, binnen de vereniging en trainen deze rennertjes op woensdagavonden.
Inmiddels was ik weer naar buiten gegaan om te kijken naar de kinderen die meededen aan de dikke banden race, er werd felle strijd geleverd.

Zo zag ik Fabian Mobach, als eerste over de finish komen, de Pappa Jan (oud renner van Wielervereniging Zeeuwsvlaanderen) en de Mamma waren beren trots.
Het was maar 9 graden en ik stond te rillen in mijn koerspak, toch besloten nog even te kijken, maar ik kreeg het alleen maar kouder.
Tot mijn spijt heb ik besloten niet de wedstrijdjes af te kijken, maar huiswaarts te gaan.
Bij IJzendijke ben ik richting Philippine gereden via de Isabellasluis, nu via de Zandstraat naar Driekwart, om vervolgens weer naar ’t Sas te rijden.
De totale afstand was 58 km en de hartslag is over het algemeen in d1 gebleven.

Laatste seizoentraining Nieuwelingen

Gisteren was het de laatste training met de Nieuwelingen.
Na wat schilderwerk aan huis, maak ik mij klaar om te gaan trainen.
Eerst een Bidonnetje met maximize carbo-energie en een paar plakken peperkoek met honig en karamel naar binnen gewerkt.
Nieuwe bidon gevuld met dorstlesser, geen afmeldingen van de renners dus, om 17: 55 uur vertrokken richting Axel.
In Westdorpe ziet de lucht er dreigend uit en de eerste druppels beginnen uit de lucht te vallen.
Op de parallelweg naast de Tractaatweg gaat mijn GSM, ik graai in mijn achterzakje om mijn mobiel te pakken.
Ik heb hem uit voorzog in een boterhammenzakje gestopt tegen de regen, met de handjes van het stuur wil ik de GSM oproep beantwoorden, een flinke rukwind blaast me in de berm en daar lig ik op het wegdek.
Niets aan de hand, de vaart was er toch al uit, de GSM heb ik nog in de hand.
Na een korte check van de fiets, bel ik even terug naar de laatste oproep, het was mijn madame ‘er is een afmelding van een renner’ meld ze me i.v.m. het slechte weer.
Ik vertel maar niet dat ik van mijn fiets gewaaid ben, anders maakt ze zich maar weer zorgen, ik vertel het haar wel als ik straks thuis kom.
Op de verzamelplaats zie ik de twee bikkels aankomen rijden, Bart Smet uit Hulst en Jordy Geijsels uit Koewacht, meer komen er niet en om 18:30 hr. vertrekken we.
We rijden terug via de parallelweg naast de Tractaat richting de Zwartehoek, we steken de weg over en zetten koers richting Hulst.
Inmiddels komt de regen met bakken uit de lucht en is het koud, we rijden in een kleine waaier daar de wind schuin achter staat.
De snelheid licht tussen de 40 en 42 km/hr. na een aantal kilometer moet Jordy even passen en ik haal de snelheid er wat uit.
Door de regen en het vieze wegdek zien we er als beren uit, we rijden weer aan een snel tempo richting Hulst, Bart is nu bijna thuis de wind komt hard van rechts, nu nog even de snelheid opvoeren op de kant en naar de 47 km/hr. zodat het nog even zwart voor hun ogen wordt, (dit krijg je als je de trainer pijn hebt gedaan in de voorlaatste training).
Jordy en Ik nemen afscheid van Bart en we zetten koers naar Sint Jansteen en we vervolgen de weg naar Koewacht.
In Koewacht slaat Jordy links af en zwaait me nog toe, hij rijd a.s. zaterdag nog een koers in België.
Ik heb hem geadviseerd dat hij vrijdag nog even een uurtje op een klein verzetje gaat herstellen, hij belooft me dat te doen.
Het waait flink en het wordt al donker, ik hou het tempo er flink in want ik wil niet in het donker thuis komen.
Bij de brug van Westdorpe zie ik de knipperlichten net aangaan, ik pers er een lange sprint uit en vlieg over de brug maar op het eind is de slagboom al naar beneden ‘shit’ denk ik.
Ik stap van de fiets en til hem over de slagboom, nu moet ik er zelf over klauteren, nu voel ik pas dat mijn schoenen vol water staan en mijn voeten steen koud zijn.
Thuis aangekomen, zeg ik eerst even goedendag tegen mijn vrouwtje en wil haar een kus geven maar het snot en mijn zwart smoel doen haar gezicht in de kramp trekken, ‘alstublieft niet doen’ zegt ze okay maar je houd hem wel tegoed, de situatie doet onze buurvrouw Nanette, die op bezoek is lachen.
Ik ga naar buiten om de fiets af te spoelen, nu dat de modder en het zand nog niet opgedroogd is maakt dat het schoonmaken makkelijker.
Hierna ga ik lekker onder de douche, en check mezelf even of er nergens behang van de billen is, buiten een blauwe plek, valt het allemaal mee.