Le Marmotte 2009, 174.5 Km 10 uur 11 min. (Zilver).

Wat als een mooi streven begon, eindigde in een klein persoonlijk drama.
Een periode van zeven maanden voorbereiding voor de Marmotte ging in rook op.
Ik zal maar zeggen “een illusie armer maar een ervaring rijker.”
Om 05:00 hr. Ging de wekker, ik had lekker geslapen en stond fris en fit op.
Mijn vrouw en mijn zwager (de Speerwerper) stonden ook op en even later zaten we met zijn drietjes aan het ontbijt.
Er waren pannenkoeken gebakken, waarvan er 2 met jam en banaan belegd waren, ze smaakten mij goed, deze ochtend geen koffie, maar een bidon met kolhydraten.
Het beloofde prachtig weer te worden, dus alleen mijn mouwstukken aangedaan en geen windjackje.
Met Angelo en zijn schoonvader (Johan) had ik afgesproken om 06:10 hr. Te vertrekken van de camping om de gebroeders Oberie op te halen.
Mooi op tijd waren we bij de start en rond 07:00 hr. Zou het startsein gegeven worden echter werd het wat later, ik heb begrepen dat er nog iemand afgevoerd zou zijn naar het ziekenhuis.
We wensten elkaar veel succes en om 07: 15 werd de karavaan in gang gezet en de vaart zat er gelijk goed in.
Richting de stuwdam ging de kilometriek richting de 50 km/uur. Ik hield goed links om zo behoorlijk wat renners in te halen, Angelo en Angelo zag ik af e toe in de verte rijden zij reden wat harder.
Aangekomen bij de stuwdam ging het even omhoog en zo verder naar de aanloop van de Col de Glandon.
De benen voelden prima aan en mijn moraal was opperbest, als snel merkte ik dat mijn hartslag vrij laag bleef en mijn ademhaling perfect in balans was, geen probleem dus.
Deze lage hartslag zou later een bron van frustratie worden, dit kan je zien in de Polar grafiek.
Ik werd regelmatig ingehaald door renners, maar liet me niet verleiden om mee te gaan, dit zou alleen maar resulteren in een overzetting.
Het verzet wat ik trapte was 39/27 dus ik had nog een 28 achter de hand.
Moet wel zeggen dat het verleidelijk is om de 28 te schakelen maar ik wou dit nog niet doen zo vroeg in de strijd.
Mijn rug begon wel wat op te spelen en besloot een Nurofen te nemen, echter de pijn bleef aanhouden maar werd niet erger.
De top bereikte ik op 02:01:30Op de col de Glandon stonden mijn vrouw en de speerwerper (Marc), Angelo zijn gezinnetje en schoonmoeder stonden er ook.
Ik werd opgevangen door Marc, hij voorzag me van twee nieuwe bidonnes en wat eten, mijn bril liet ik bij hem achter, de bril zat al vol met opgedroogd zweet en belemmerde mijn zicht.
De afdaling verliep vlekkeloos, en nam de tijd om een banaan te eten en wat te drinken.
Op het vlakke richting de Telegraph werd er flink door gereden en was het een beetje vechten voor je te handhaven in de kop van de groep, zelf nog wat kopwerk gedaan en werd netjes afgelost door wat medestrijders.
Tijdens het begin van de Telegraph wil ik graag wat ritme in het klimmen brengen, maar kreeg mijn hartslag niet omhoog, hierdoor begint voor mij het stampwerk, ik ga nu toch 39/28 rijden.
De 28 heb ik na het beklimmen van de Alpe D’Huez op woensdag bij de plaatselijke fietsenmaker laten steken, een 29 was niet meer beschikbaar helaas.
Ik zie mannen, vrouwen, kinderen en bejaarden mij met gemak voorbij pedaleren, in mijn gedachten vervloek ik ze stuk voor stuk, maar eigenlijk dien ik mij zelf te vervloeken, waarom heb je net als hun geen compact crankstel geplaatst (34/50), “nee dat is voor Jannette,” ik ben natuurlijk een echte coureur en vergelijk me met een beroepsrenner.
Wat ben ik verschrikkelijke naïef denk ik bij me zelf, dit is het moment dat ik begin te realiseren dat het een slijtageslag gaat worden.
Na 4 u en 25 min. bereik ik de top van de Telegraph nu een kleine afdaling en vervolgens staat de Galibier op het menu.
Niet wetend wat dit mij zal brengen, begin ik er maar aan de hartslag blijft maar zakken en ik kom amper boven de 150 slagen uit.
Met een blik op oneindig ga ik verder met afzien de rugpijn is nu verergerd en ik begin kramp te voelen aan de binnen kant van mijn dijen.
Ik kijk naar boven en zie de renners ver boven mij op de slinger weg rijden daar moet ik nog naar toe, het is verschrikkelijk warm en ik drink veel.
De kramp wordt erger en 4 km voor de top moet ik van mijn fiets, ik schreeuw het uit van de pijn, tevens schiet door mijn gedachte ik ga dit niet halen.
Na even te recupereren trekt de kramp wat weg en ik vervolg mijn weg, vreemd genoeg blijkt de kramp weg maar aan de top schiet het er weer flink in.
Ik zie Angelo zijn vader en moeder staan en ze vangen mij op, ik ga op de grond liggen en verrek van de pijn, ik probeer recht te staan maar zak gelijk weer op de grond de kramp is verschrikkelijk.
Ik denk aan opgeven, maar door de bemoedigende woorden van Angelo zijn Pa en Ma overweeg ik mijn tocht voort te zetten.
Ik wordt even in een stoeltje gezet en de benen ontspannen zich enigszins, ik drink een bidon leeg en krijg 2 nieuwe bidonnes en wat repen.
Ik neem een beslissing, ik ga door!
Ik wordt weer op mijn velo geplaatst en begin aan de afdaling, het is een lange afdaling die draagt tot eigenlijk aan de voet van Alpe D’ Huez.
Op het eind van de afdaling komen we aan de splitsing van Les duex Alpes, hier rij ik in een groep van een veertigtal renners, allemaal netjes achter elkaar.
Ik wordt voorbij gestoken door een renner op leeftijd, die zich parmantig op kop van de groep zet en het tempo flink opschroeft, op dat moment rij ik in achtste positie.
Een paar seconde later komt de iet wat oudere renner op kop naast de weg in de goot en ketst tegen de bergwand aan en wordt over de weg gekatapulteerd en beland in de berm.
Er wordt even gekeken, maar iedereen rijd door, ik twijfel nog zal ik mij nog ontfermen over de onfortuinlijke man? maar rij ook in een soort roes door.
Aan de voet van de Alp voel ik me wat beter, ik realiseer me wel dat de streeftijd van 7 a 8 uur al lang niet meer haalbaar is, er zijn inmiddels 8 u en 4 min. verstreken.
Ik begin aan de laatste 16 kilometer, het worden de zwaarste kilometers uit mijn fiets carrière.
Het wordt kruipen, slepen afzien bij de beesten, wederom trek ik in kramp tot achter mijn oren, ik moet van de fiets.
Bij water dat van de bergwand stroomt steek ik mijn kop onder het frisse water, dit verkoelt enigszins, het is 33 graden en het water op mijn gezicht en de doordrenkte fietskleding verdampt binnen een paar minuten.
Mijn hartslag krijg ik niet hoger meer dan 140, mijn lichaam protesteert heftig en staat op het punt van breken, maar mijn verstand wil niet opgeven.
Ik denk aan allerlei dingen, die ik niet op mijn blok kan schrijven, het lijkt of ik koorts heb en ijl verder in gedachten.
Bocht 2 hier moet de fotograaf toch staan? Shit het is bocht 4 ik kan wel janken.
Bocht 1 nog even van de fiets de kramp is ondragelijk, nu gaat mijn GSM ‘met Erik’ ‘met Marc waar zitte gij?’ ‘net voor bocht 1’.
Bemoedigende woorden van Marc doen mij weer even bij mijn positieve komen, ook de gedachte dat mijn vrouw op mij staat te wachten sterken mij. Ik druk de GSM uit.
Ik zie overal mensen wild brakend en geheel uitgewoond aan de kant van de weg liggen, voor hun is het wellicht nog erger dan voor mij en met die gedachte pak ik het Carbonnen ros uit de berm en stap weer op.
Er staan veel mensen langs de kant om iedereen aan te moedigen en ik kan zeggen dat het me helpt de laatste kilometers te overbruggen.
Eindelijk ben ik boven en zie het tunneltje waar ik nog redelijk door ga, nu nog even en je bent er Erik.
Ik hoor muziek en zie de tijdregistratie matten op de weg liggen waar ik overheen sukkel, druk de polar af 10 u en 11 min.

Mijn vrouw vlieg ik in de armen en laat even mijn hoofd op haar schouder rusten, Marc slaat een arm om mijn schouders en feliciteert me.
Zelf ben ik blij dat het achter de rug is maar ook teleurgesteld met het resultaat, de foto zegt genoeg denk ik.
We gaan snel naar de tent waar je hersteldrank kan krijgen en ik kiep me er gelijk mee vol.
Droge kleren aan en Marc en ik gaan de tijdtransponder inleveren, tevens gaat Marc nog even in de rij staan voor het zilveren Diploma.
Ik moet zeggen dat we verder een heerlijke week hebben gehad en dat ik niet mag vergeten dat het ook vakantie was.
Volgend jaar ga ik weer een poging wagen en hoop dan dat het beter zal gaan.
Op deze Yout Tube link staat een mooie impressie van de Le Marmotte 2009
http://www.youtube.com/watch?v=dRCmO8lsUp4