De Ronde van Vlaanderen

De Ronde van Vlaanderen, wat is dat? Je eigen even voelen als een Peter van Petegem, een Tom Boonen of Leif Hoste, ‘nee’ het is een gevoel dat je niet goed kan beschrijven en dat ga ik ook niet proberen.
Gisteren ochtend was het vroeg dag, het was dus om kwart over vijf uit de veren.
Na het wassen en plassen, alles in stelling gebracht voor vertrek naar Brugge, na een 40 minuutjes in de auto kwamen we dicht bij de markt waar het vertrek was, natuurlijk was de gehele markt afgezet en kon je met de auto niet meer verder.
Op een parkeerplaats heb ik me omgekleed en de benen en billen in het vet gezet, ik zag wel dat er veel renners dik aangekleed waren, dus ik twijfelde nog om met lange broek te gaan rijden maar de vooruitzichten waren, dat later op de dag het zonnetje er door zou komen, dus zag ik er van af.
Wel de mouwstukken aan, de achterzakjes van de koers trui puilde uit van het eten.
4 stukken peperkoek, 3 energierepen, 2 gelletjes en een pakje druivensuiker, in de bidonhouder zaten twee bidons met energiedrank, 3 scheppen poeder in iedere bidon.
Ik moet zeggen dat de enige angst die ik had voor deze ronde, was dat ik de hongerklop zou krijgen, of te wel de man met de hamer zou tegen komen, dit zou de eerste keer zijn dat ik meer dan 200 km zou rijden.
Natuurlijk speelt er ook in je hoofd, materiaalpech of een valpartij maar daar kan je je niet echt goed tegen wapenen, wel tegen de man met die grote moker, dus goed eten en drinken was het devies.
De voorgaande dagen heb ik ook extra op mijn eten gelet, veel kolhydraat rijk voedsel gegeten en voldoende water gedronken.
De trainingen waren in het begin van de week een keer 70 km en 110 km verder woonwerk plus op donderdag een training met Junioren en Nieuwelingen.
Dus aan de voorbereiding zou het niet liggen, die voor bereiding gaat natuurlijk veel verder terug dan afgelopen week.
Goed ik was er dus klaar voor, ik kreeg nog een dikke pakkerd van het vrouwtje met de woorden ‘veel succes en wees voorzichtig’.
Ik pakte het carbone ros, dat ik de dag er voor nog had nagekeken en gepoetst en vertrok richting de markt.
Het was een drukte van belang en het immens grote podium prijkte in volle glorie boven alles uit, daar moest ik me naar toe wurmen om mijn stempelkaart voor de eerste maal te laten piercen.
Met de gedachte boven op het podium van, morgen staan hier de vedetten liet ik alles maar even over me heen komen, camera’s, persfotograven en organisatie echt geweldig hier ligt het Belgische hart van de Ronde van Vlaanderen.
Na dat ik van het podium kwam stapte ik op en drukte om 07:15 uur op de polar, ik was vertrokken net als zo velen voor 250 km fietsen.
Eenmaal dat we uit Brugge stad waren, vormden er zich gelijk groepjes, ik was al gewaarschuwd dat er in het begin hard gereden zou worden, maar ik had me zelf voor genomen mij hier niet toe laten verleiden en de eerst helft van de tocht rustig aan te doen.
Het eerste uur reed ik in een groep dat, net iets boven de 30 km/u reed, mijn hartslag lag in D1
Het tweede uur ging het al wat harder en de snelheid zakte eigenlijk niet onder de 35 dit had natuurlijk te maken met de wind.
Er vielen wel alsmaar gaatjes in de groep en ik moest vaak weer even op de pedalen, om weer aan te sluiten.
Er reden wat Italiaanse renners voor mij, klaarblijkelijk een gezelschap, die bij snelheden van boven de 40 enorm druk waren met praten en veel plezier hadden, waardoor er een van hen al bijna op een paaltje reed, bij zijn uitwijkmanoeuvre reed hij een Belgische renner de berm in die zich nog net staande wist te houden.
Hij had er wel schik in want hij en zijn metgezellen bulderde van het lachen.
Ik dacht ik ga er maar voor rijden want dit komt niet goed.
Nadat ik mijn positie weer had ingenomen, voor de lobroeken ging de snelheid weer even flink de hoogte in en achter mij waren ze weer van hun neus aan het maken, totdat het
onvermijdelijke natuurlijk gebeurde, een gekletter en gekraak van fietsen en mensen die massaal over de kop sloegen, verschrikt keek ik even om en zag een ravage die zijn weerga niet kende heel de lobroeken groep lag op een hoop, wellicht zat er voor velen van hun de Ronde van Vlaanderen er op.
Later bij aankomst hoorde ik op de radio, dat er een Italiaan zwaar gewond was afgevoerd naar het ziekenhuis en het zou me niet verbazen als het één van hen is geweest.
Verder verliep de eerste 130 km heel goed, hierin zaten wel wat kasseistroken die ik goed verteerde, in totaal was er 27 km aan kasseien te overwinnen, ik had nergens last van en zag de volgende 120 km met veel vertrouwen te gemoed.
Bij de volgende controlepost , even een bidon gevuld bij de Isostar stand en weer verder.
Tijdens de eerste controlepost had ik even mijn polar op pauze gezet en je raad het al, vergeten hem weer aan te zetten, dus na 11,5 km viel mijn frank en vlug het knopje weer aan gedrukt, hierdoor staat de km registratie op 238,5 km echter op de mijn Polar CS 100 stond bij aankomst de teller op 251 km.
In principe moet je de polar niet stoppen, omdat als je stilstaat de registratie stopt.
Na de eerste 130 km kwamen de heuveltjes, 16 in totaal, deze heb ik allemaal redelijk goed verteerd, op de koppenberg moest ik wel even voet aan de grond zetten omdat er mensen her en der op de grond lagen en de weg versperden.
Ik moet wel zeggen dat op het laatste, de bergjes de benen doen ontploffen om een indruk te geven de laatste berg de Bosberg reed ik maar aan 13 km/u naar boven in tegenstelling tot sommige profs die daar aan 30 km/u naar boven rijden.
Verder kan ik op een leuke dag terug kijken, met het certificaat van de Ronde van Vlaanderen en een Isostar pakket onder de arm bracht mijn schoonvader (Pepe) mij weer terug naar huis, volgend jaar bij leven en welzijn ben ik zeker weer van de partij.
Op naar de volgende Cyclo “Challenge La Tournay” op 2 mei a.s.