Koppeltijdrit 34 km tijd 55:43 min

http://foto.zita.be/9865224238 foto's

http://foto.zita.be/9867224811 foto's

Gisteren was het dan zover, het afsluiten van het wielerseizoen op de weg.
Traditie getrouw doen we dat met een koppeltijdrit op het schelpenhoekje in Terneuzen.
Het is een rit over 34 km en leid je langs de zeedijk naar Perkpolder waar het keerpunt is op 17 km.
Na de nacht dienst, kwam ik om 07:00 hr. thuis en ben ik nog even in mijn bed gaan liggen, maar van slapen kwam niets.
Dus om 09:15 hr. stond ik al weer beneden en had dus tijd genoeg om mijn spullen klaar te maken, de fiets lag al van eergisteren in de auto.
Na wat gegeten en gedronken te hebben, was er nog tijd genoeg om de krant te lezen.
Op de voor pagina het verschrikkelijke ongeval met twee bromfietsers, daarbij zijn twee jongens van zeventien jaar vrijdag 10 oktober om het leven gekomen.
Het ongeval is op een fietspad gebeurd waar ik regelmatig langs kom met een training, wellicht komt er een monumentje ter nagedachtenis.
Als je door Zeeuws-Vlaanderen rijd zie je meer van deze monumenten en bij het zien ervan sta je daar toch in gedachten even bij stil.
Het zijn vaak jonge mensen, ik ben ook altijd weer blij dat onze kinderen weer veilig thuis komen, het moet verschrikkelijk zijn om je kind zo te verliezen.
In het sport gedeelte van de krant viel mijn oog op het stukje dat melde dat Lance Armstrong uitgenodigd is in de ronde van Italië.
Het is zijn eerste ronde van Italië en ziet het als een mooie voorbereiding voor de Tour “Nou ik ben benieuwd.”
Ben ik niets vergeten? Nog even alles nagekeken in de sporttas ‘nee’ ik was er klaar voor.
Na dat ik alles in de auto had geladen, ben ik vertrokken naar Terneuzen.
De inschrijving was al geregeld door Jan de Jonge en dus kon ik gelijk naar de start rijden.
Bij Othene wemelde het al van de renners, het was een drukte van belang, na even zoeken vond ik een plaats om te parkeren.
Patrick van Passel was al zijn eigen aan het warm rijden en kwam even goede dag zeggen, ‘hoe is het met de beentjes’ vroeg ik hem ‘ik heb maar tweekeer getraind deze week’ liet hij me weten, ‘nou dat beloofd wat’ zij ik hem al lachend.
Patrick van Passel is oud beroeps renner, uit de lichting van Hannegraaf en van Poppel.
Hij was net als ik gekoppeld aan een renner met een verstandelijke beperking “ID renner”.
Patrick met Luciën van Hooteghem en ik met Davy Mertens, maar als je nu denkt dat die gasten niet kunnen fietsen dan heb je het dus wel even mis hoor!
Ik ging even opzoek naar Jan de Jonge voor mijn rugnummer, hij had deze al opgehaald bij de inschrijving.
Samen met Davy hadden wij het nummer 25 na het opspelden van het rugnummer, heb ik mijn fiets in elkaar gezet, inmiddels was Davy en zijn vader ook gearriveerd en kreeg hij ook zijn nummer uitgereikt.
Davy had zijn tijdritpak aan, dus het beloofde wat te worden, zijn fiets uitgedost met een heus tijdritstuur loog er evenmin ook niet om.
De koppels vertrokken om de minuut en onze starttijd was om 10: 57 hr.
Aan de start stonden de koppels, in volgorde opgesteld en iedere minuut gingen we een plaatsje

naar voren, Davy zijn gezicht stond gespannen en vol concentratie.
Eindelijk stonden we dan voor de streep, er werd afgeteld 5,4,3,2,1 start en weg waren we.
Davy trok de snelheid gelijk op tot dik boven de 40 km/hr. de wind kwam uit ZW dit betekende dat we het eerste gedeelte redelijk de wind in het voordeel hadden.
Na 1 km zakte het tempo in, Davy was wat te bruusk begonnen, ik nam de kop over en ging aan +/-40 km/hr. rijden mijn hartslag lag net onder in D3 dus had ik nog wat over.
Ik probeerde zo strak mogelijk te rijden, echter Davy reed al wat in het rood dus, temporiseren.
Tijden het eerste gedeelte van 17 km. Haalden we al wat koppels in maar niet echt bijzonder veel, iedereen zat wellicht met goede benen.
Bij het keerpunt in Perkpolder , kwamen we nog even in de wat los grind dus zakte de snelheid flink in, dit was ook het punt waar we Luciën en Patrick paseerden.
Luciën zijn gezicht stond op onweer, ‘het gaat niet, ik zie verschrikkelijk af’ riep hij me toe.
‘Doorgaan alles geven ’ riep ik.
Nu het tweede gedeelte, als of de duivel er mee speelde begon het wat harder te waaien en dit was natuurlijk niet in ons voordeel.
Davy kreeg het op sommige stukken echt zwaar en moest soms even lossen, zijn concentratie was veel minder en ik diende hem te corrigeren, waar te rijden, hij reed iedere keer aan de verkeerde kan van mijn achter wiel, dus met zijn neus in de wind.
Op ons gemiddelde hebben we in het tweede gedeelte in moeten leveren, maar we werden maar eenmaal in gehaald door een ID koppel, dit was door Tonny Hoogstrate als ID renner met zijn koppelgenoot Joop Verstraten uit Axel
Een tweede plaats moest er zeker inzitten, t.a.v. vorig jaar was dit dan al weer een plaatsje dichter bij het goud, vorig jaar eindigde Davy en ik op een 3de plaats.
Nog even op de tanden bijten en de finish kwam in zicht, het tempo liet ik nog even zakken zodat Davy zich nog even kon opladen voor de eindsprint.
Hij trok het tempo nog eens flink op en we denderden onder luid applaus van de toeschouwers over de meet.

De officiële tijdwaarneming gaf 55 minuten en 43 seconden aan, dit betekende dat de gemiddelde snelheid 37.15 Km/hr. was, de polar gaf een gemiddelde van 36.3 Km/hr. aan, dit had te maken met het niet tijdig afdrukken van de polar toen we over de meet kwamen.
Na elkaar even te feliciteren zag ik een andere ID renner aankomen, het was Karel Laga, hij is Belgisch kampioen bij de ID renners, mij eerste koppeltijdrit heb ik met hem gereden en dateerd uit 2006.
Karel zag er niet best uit hij was zwaar ten val gekomen, doordat hij het achterwiel van zijn koppelgenoot had getoucheerd, toch knap dat hij de wedstrijd uit heeft gereden, zijn tijd was 61.37 min. Rekening houdend dat hij een paar minuten verspeeld heeft, had hij zeker een kans gemaakt op een podium plek, de eerste verzorging heb ik voor mijn rekening genomen, hierna nam de E.H.B.O. het over.
Na mezelf wat op gefrist te hebben zijn we naar sportschool Delta gegaan waar de prijsuitreiking was.
Hier kwam ik Gert-Jan de Bont tegen Gert-Jan is ook een ID renner, hij feliciteerde ons.
Gert-Jan mag ook graag een praatje maken, hij liet mij weten dat hij een hondje heeft, maar dat hij er al veel mee afgezien had, ik vroeg hem natuurlijk wat er allemaal gebeurt was.
Nou zij hij ’op een gegeven moment was de hond buiten bewustzijn geraakt, ik ben er direct mee naar de dierenarts gegaan om er naar te laten kijken, hij ademde nog wel en zijn hartje klopte vredig.’
‘Wat was er dan’ vroeg ik. ‘Nou de dokter wist het ook niet 1,2,3, het leek wel of hij in een coma lag.’
Hij ging verder met zijn verhaal ‘de dokter heeft hem een paar spuitjes gegeven en wonderbaarlijk kwam de jonge Mechelse herder weer bij zijn positieve.’
‘Maar nu komt het’ zij Gert-Jan met grote ogen, ‘de volgende dag werd ik onwel omdat ik mijn medicijnen niet had genomen, dit kwam door dat ik ze niet had kunne vinden.’
‘Wat een ellende’ liet ik hem weten, maar ik was wel benieuwd hoe dat gekomen was, het bleek dus dat de hond alle medicatie van Gert-Jan op had gevreten en dus in een coma was geraakt.
Maar het verhaal was nog niet klaar, twee weken was het weer van het zelfde, de hond had zich weer vergrepen aan de medicatie en zodoende zat Gert-Jan weer bij de dieren arts.
Ik vroeg aan Gert-Jan ‘het was toch geen doping?’, maar hij verzekerde me dat zijn doping veilig in een kastje opgeborgen is.
Na de prijsuitreiking waar Davy en ik inderdaad op het tweede schavot mochten klimmen, en Tonny Hoogstrate op het eerste en respectievelijk Edwin Maas op de derde, zijn we naar het Eetcafé “het keldertje ” gegaan waar ons een lunch werd aangeboden.
We lieten ons het eten goed smaken, het was weer een gedenkwaardige dag.
Lucien en Patrick werden 4de met een mooie tijd 60.48 min
Davy en ik hebben ons voorgenomen volgend jaar een gooi te doen naar het goud, maar zoals de slogan zegt “het meedoen is belangrijker dan winnen!”