Gisteren was het in IJzendijke koers voor de ID renners en dikkebanden race voor de kleintjes.
ID staat voor “Intellectual Disabled” , of te wel mensen met een verstandelijke beperking.
In onze vereniging hebben wij een zeventiental mensen met een verstandelijke beperking.
Zij hebben een KNWU licentie en doen aan nationale en internationale wedstrijden mee, waarbij zij wedijveren met mensen met de zelfde beperkingen.
Zoals gezegd zijn zij gisteren gestart in IJzendijke, De start was om 14.00 uur aan de Koninginnenstraat te IJzendijke voor een koers van 40 minuten + 4 ronden. Het rugnummer konden de renners afhalen bij de organisatie in café Les Amies, in de Koninginnestraat.Het criterium van IJzendijke voor de mensen van ID-Cycling staat bekend om z’n kleinste rondje (600 m) en z’n grootste ambiance. Voor iedere deelnemer (na de koers) was er een zak frites, een ijsco, een leuke herinnering en een verrassingspakket. Het was koud maar wel droog en er stond veel wind.
Voor mij stond dus een ritje IJzendijke op het programma, om aldaar te genieten van de koers.
Ik ben vertrokken om 13:15 hr.
Langs het kanaal stond de wind schuin achter en ging het even hard, maar ik had me voorgenomen in d1 te rijden.
Verder richting het sluizencomplex via de rotondes naar Boerengat naar de katoennatie.
Zo via de zeedijk naar Hoofdplaat, onder weg zag ik een dode vos in de berm liggen.
Het doet mij pijn als ik een prachtig dier als een vos zo zie liggen.
Een paarjaar geleden op vakantie stonden we met onze tent in Frankrijk aan de oever van de Semoi, waar tegen schemer iedere avond een vos aan de overkant van de rivier voorbij liep.
Ik zag dat de vos niet gemakkelijk liep ”hij mankte”.
Op een avond had ik me voor genomen naar de overkant te gaan en de vos op te wachten.
Ik had wat voer, in de vorm van wat vlees meegenomen.
Natuurlijk weet ik dat je wilde dieren niet moet voeren, maar ik was nieuwsgierig als een vos wat er met het dier aan de hand was, misschien kon ik het helpen.
Vanuit mijn positie bij een rots, zag ik de vos aankomen lopen, duidelijk was dat hij iets aan zijn voorpoot mankeerde.
Ik hield me uiterst stil en de wind kwam vanuit de rug, dus hij moet mij van ver geroken hebben.
Echter het weerhield de vos niet om mij met enige voorzichtigheid te naderen, voorzichtig pakte ik wat vlees uit het zakje en gooide een stukje in de richting van de vos.
Het dier verorberde het gelijk.
Zo gooide ik wat meer vlees, maar telkens dichter bij mij, de vos was nu op een meter van mij genaderd.
Ik hield nu een stukje vlees in mijn hand, met de hoop dat hij uit mijn hand zou eten en ik beter kon zien wat het dier mankeerde.
Heel schuw en alert kwam de vos naar me toe en inderdaad hij at uit mijn hand, mijn vrouw nam aan de overzijde van de Semoi foto’s.
Het was voor mij een pracht van een ervaring, een ontmoeting die ik nooit meer zal vergeten.
De voorpoot van de vos had volgens mij in een val van een stroper gezeten, en het dier was sterk vermagerd, er was niets wat ik voor het dier kon doen.
Realistisch gezien had het dier weinig kans te overleven, daar hij niet in zijn eigen voedsel kon voorzien.
Het is onze enige ontmoeting geweest, de rest van de vakantie hebben we hem niet meer gezien.
Maar afgezien van deze anekdote, terug naar de rit van gisteren.
Bij het gehucht Driewege zag ik in de weide wat schapen lopen en het verbaasde me dat er een viertal lammetjes bij liepen “dacht dat lammetjes in januari geboren werden?”.
Aangekomen in IJzendijke was het aankomst van de ID renners, de uitslagen heb ik niet maar volgens mij was Jonathan Duinkerke van Theo Middelkamp eerste.
Inmiddels kwam ik natuurlijk veel ouders tegen van onze jeugdrennertjes, onze vereniging telt er nu een zestiental.
Ik ben even het café binnen gegaan om goedendag te zeggen tegen Patrick van Passel en zijn vrouw die belast waren met de inschrijving.
Patrick van Passel en Conno van de Sande zijn verantwoordelijk voor de jeugdafdeling, binnen de vereniging en trainen deze rennertjes op woensdagavonden.
Inmiddels was ik weer naar buiten gegaan om te kijken naar de kinderen die meededen aan de dikke banden race, er werd felle strijd geleverd.
ID staat voor “Intellectual Disabled” , of te wel mensen met een verstandelijke beperking.
In onze vereniging hebben wij een zeventiental mensen met een verstandelijke beperking.
Zij hebben een KNWU licentie en doen aan nationale en internationale wedstrijden mee, waarbij zij wedijveren met mensen met de zelfde beperkingen.
Zoals gezegd zijn zij gisteren gestart in IJzendijke, De start was om 14.00 uur aan de Koninginnenstraat te IJzendijke voor een koers van 40 minuten + 4 ronden. Het rugnummer konden de renners afhalen bij de organisatie in café Les Amies, in de Koninginnestraat.Het criterium van IJzendijke voor de mensen van ID-Cycling staat bekend om z’n kleinste rondje (600 m) en z’n grootste ambiance. Voor iedere deelnemer (na de koers) was er een zak frites, een ijsco, een leuke herinnering en een verrassingspakket. Het was koud maar wel droog en er stond veel wind.
Voor mij stond dus een ritje IJzendijke op het programma, om aldaar te genieten van de koers.
Ik ben vertrokken om 13:15 hr.
Langs het kanaal stond de wind schuin achter en ging het even hard, maar ik had me voorgenomen in d1 te rijden.
Verder richting het sluizencomplex via de rotondes naar Boerengat naar de katoennatie.
Zo via de zeedijk naar Hoofdplaat, onder weg zag ik een dode vos in de berm liggen.
Het doet mij pijn als ik een prachtig dier als een vos zo zie liggen.
Een paarjaar geleden op vakantie stonden we met onze tent in Frankrijk aan de oever van de Semoi, waar tegen schemer iedere avond een vos aan de overkant van de rivier voorbij liep.
Ik zag dat de vos niet gemakkelijk liep ”hij mankte”.
Op een avond had ik me voor genomen naar de overkant te gaan en de vos op te wachten.
Ik had wat voer, in de vorm van wat vlees meegenomen.
Natuurlijk weet ik dat je wilde dieren niet moet voeren, maar ik was nieuwsgierig als een vos wat er met het dier aan de hand was, misschien kon ik het helpen.
Vanuit mijn positie bij een rots, zag ik de vos aankomen lopen, duidelijk was dat hij iets aan zijn voorpoot mankeerde.
Ik hield me uiterst stil en de wind kwam vanuit de rug, dus hij moet mij van ver geroken hebben.
Echter het weerhield de vos niet om mij met enige voorzichtigheid te naderen, voorzichtig pakte ik wat vlees uit het zakje en gooide een stukje in de richting van de vos.
Het dier verorberde het gelijk.
Zo gooide ik wat meer vlees, maar telkens dichter bij mij, de vos was nu op een meter van mij genaderd.
Ik hield nu een stukje vlees in mijn hand, met de hoop dat hij uit mijn hand zou eten en ik beter kon zien wat het dier mankeerde.
Heel schuw en alert kwam de vos naar me toe en inderdaad hij at uit mijn hand, mijn vrouw nam aan de overzijde van de Semoi foto’s.
Het was voor mij een pracht van een ervaring, een ontmoeting die ik nooit meer zal vergeten.
De voorpoot van de vos had volgens mij in een val van een stroper gezeten, en het dier was sterk vermagerd, er was niets wat ik voor het dier kon doen.
Realistisch gezien had het dier weinig kans te overleven, daar hij niet in zijn eigen voedsel kon voorzien.
Het is onze enige ontmoeting geweest, de rest van de vakantie hebben we hem niet meer gezien.
Maar afgezien van deze anekdote, terug naar de rit van gisteren.
Bij het gehucht Driewege zag ik in de weide wat schapen lopen en het verbaasde me dat er een viertal lammetjes bij liepen “dacht dat lammetjes in januari geboren werden?”.
Aangekomen in IJzendijke was het aankomst van de ID renners, de uitslagen heb ik niet maar volgens mij was Jonathan Duinkerke van Theo Middelkamp eerste.
Inmiddels kwam ik natuurlijk veel ouders tegen van onze jeugdrennertjes, onze vereniging telt er nu een zestiental.
Ik ben even het café binnen gegaan om goedendag te zeggen tegen Patrick van Passel en zijn vrouw die belast waren met de inschrijving.
Patrick van Passel en Conno van de Sande zijn verantwoordelijk voor de jeugdafdeling, binnen de vereniging en trainen deze rennertjes op woensdagavonden.
Inmiddels was ik weer naar buiten gegaan om te kijken naar de kinderen die meededen aan de dikke banden race, er werd felle strijd geleverd.
Zo zag ik Fabian Mobach, als eerste over de finish komen, de Pappa Jan (oud renner van Wielervereniging Zeeuwsvlaanderen) en de Mamma waren beren trots.
Het was maar 9 graden en ik stond te rillen in mijn koerspak, toch besloten nog even te kijken, maar ik kreeg het alleen maar kouder.
Tot mijn spijt heb ik besloten niet de wedstrijdjes af te kijken, maar huiswaarts te gaan.
Bij IJzendijke ben ik richting Philippine gereden via de Isabellasluis, nu via de Zandstraat naar Driekwart, om vervolgens weer naar ’t Sas te rijden.
De totale afstand was 58 km en de hartslag is over het algemeen in d1 gebleven.
Het was maar 9 graden en ik stond te rillen in mijn koerspak, toch besloten nog even te kijken, maar ik kreeg het alleen maar kouder.
Tot mijn spijt heb ik besloten niet de wedstrijdjes af te kijken, maar huiswaarts te gaan.
Bij IJzendijke ben ik richting Philippine gereden via de Isabellasluis, nu via de Zandstraat naar Driekwart, om vervolgens weer naar ’t Sas te rijden.
De totale afstand was 58 km en de hartslag is over het algemeen in d1 gebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten